其實每次都有好多野想講,但係唔知點解對住個電話就乜都唔記得曬.
其實,睇完啲相之後覺得無乜,但係唔知點解越唔唸就越會唸到.
究竟,點先叫可以完全信任一個人.
覺得哩排,你離我越來越遠.










好遠好遠.
遠到連我都覺得哩個距離唔係我哋以前三言兩語就可以跨越到果种.










我好驚.
雖然講唔出口,但係我最驚分手果兩個字由你講出來.
其實乜都唔緊要,但係我驚你對我已經淡佐,無佐.








距離越來越遠.











其實我根本就訓唔着.
我一個人根本就訓唔着.
無同你講,哩幾日發生佐好多唔開心嘅事.
好想同你講,但係好多嘢,我覺得已經變佐.
變佐好多好多,冷戰佐甘多次,你果晚話要我改嘅問題.
你話改唔到就散,你話我改唔到以後同第個拍拖都唔會長久.
其實果時個心好唔舒服.

未俾人甘話過.
我好像反駁你,但又覺得我一開口,乜都會無曬.



究竟要啲咩你先會開心啲.
你講果嘅果番話不停甘唸不停甘唸.

搞到依傢同你講野都好似識佐唔係好耐甘.要穩啲野來塞話題.












究竟係未真係會無?
我唔想好似果啲分佐手仲死纏爛打嘅女人.
分佐手,點中意都好,點傷心都好.我都唔想再求人.









好強烈好強烈.
對住你我講唔出口.
你依傢同我講嘢嘅語氣變佐.
我覺得.








你以前唔係甘伽.









........













其實我都唔知.












係未應佐果句,

”有啲嘢係你點樣努力你都得唔到嘅?”










我都想快啲解決我哋之間嘅問題。
快啲好返。

因爲我真係好珍惜你。






















雖然你一直都唔覺。